Met de bus naar school was ooit goed te doen. Tegenwoordig is het vooral een hoop gezeik. Want ik woon met mijn ouders ergens achteraf, want daar is het mooi wonen zegt Theo Maassen. En dat klopt. Maar daar houdt het wel een heel eind mee op.
Hallo, mijn naam is Gabrielle, maar zeg maar Gaby. Ik ben sinds kort 16, maar heb helaas nog geen brommer, en ik woon dus in the middle of nowhere.
Hallo, mijn naam is Gabrielle, maar zeg maar Gaby. Ik ben sinds kort 16, maar heb helaas nog geen brommer, en ik woon dus in the middle of nowhere. En om daar weer uit te geraken fiets ik iedere morgen van huis naar de bushalte in het dorp, zo’n kilometer of 5. Daar stap ik dan op de bus, die mij een kilometer of 25, 30 naar Den Bosch brengt, waar ik op school zit. En dat is niet eens omdat de scholen daar beter zijn. Welnee. Er zitten helemaal geen scholen meer voor mijn opleidingsniveau tussen ons hutje op de hei en de grote stad. En ik ben best sportief, maar elke dag 60 kilometer fietsen, dank je de koekoek. Ik krijg dan ook netjes een busabonnement van mijn ouders. En als ik geen scooter wil, mijn rijbewijs als ik 18 ben. En loopt het zo als bij mijn broer, Mama’s auto, want dan kopen mijn ouders voor Mama een nieuwe. Maar of ik het vol ga houden is twijfelachtig.
Want die verrekte bezuinigingen op het busvervoer veroorzaken winterse drukte door het jaar heen.
Want die verrekte bezuinigingen op het busvervoer veroorzaken winterse drukte door het jaar heen. Die leg ik even uit.
Elke winter stroomde de bussen vol met schoolgaande jeugd. Vroeger, toen er elk kwartier een bus ging. Tegenwoordig rijden er vier bussen tussen zeven en half negen ‘s-morgens. In de winter zes maar om drukte op te vangen. Dat betekent dat de winterdrukte van vroeger zich nu altijd voordoet, met extreme uitschieters bij een slechte winter. En dat betekent geregeld propvolle bussen heen en terug. En dat begint een steeds groter probleem te worden.
Want al die puberende gasten hebben iets ontdekt. Het heeft zelfs al een naam: Kutjesknijpen.
Want al die puberende gasten hebben iets ontdekt. Het heeft zelfs al een naam: Kutjesknijpen. En driemaal raden wie daar de dupe van zijn. Inderdaad het kutjesdragende deel van de buslading
Het Kutjesknijpen gaat als volgt in zijn werk: Je propt veel teveel mensen in een streekbus. Daardoor staan al die hormonenbommetjes tegen elkaar aan te schuren en schudden. Dan kun je, als puberende jongen, want ik heb nog geen meiden ontdekt die het ook doen, eigenlijk twee dingen doen: Je in allerlei bochten wringen om confrontatie en botsing te voorkomen. Of overal schijt aan hebben en je handjes eens flink daar laten wapperen, waar je als puberende jongen toch het meest nieuwsgierig naar bent. Juistem, alles op en aan het lichaam van zich ontwikkelende jonge vrouwen. Zucht, met een grote Z.
En ze worden ook steeds brutaler ook. Want klagen? Bij wie dan? En daar komt bij dat je opzich weinig keus hebt. Want het enige wat je er echt aan kan doen, is niet met de bus gaan.
En zo kan het gebeuren dat ik op een ochtend in een stampvolle bus vlakbij een meisje sta die kronkelt als een slang en kreunt als een pornoster in een DP.
En zo kan het gebeuren dat ik op een ochtend in een stampvolle bus vlakbij een meisje sta die kronkelt als een slang en kreunt als een pornoster in een DP. DP, voor de wat oudere lezer, betekent double penetrated. Google het maar even zou ik zeggen. Vier gasten staan er tegen haar aan, en bekijken met verhitte gezichten wat er zich voor hun neus afspeelt.
Twee van de vier hebben het meisje als een soort sandwich ingeklemd tussen hen in. Meteen waren ze begonnen met het betasten van haar billen en borsten. De voorste gast schoof brutaal zijn handen onder haar kleding en klikte haar bh los, zodat die gozer achter haar, nadat hij haar broek heeft losgemaakt, meteen haar volle borsten kan vastpakken. Dus in no-time zit er en iemand in je broekje, en iemand stimuleert als een razende je tepels.
Als ik om me heen kijk, valt me een aantal zaken op: Dat best veel meiden die, net als ik, getuige zijn van deze stunt tekenen van opwinding vertonen. En alle gasten die meekijken tikken elkaar aan en wisselen goedkeurende blikken met elkaar uit.
Het meisje heeft, ondertussen, haar verzet gestaakt en hangt met gesloten ogen en open mond tegen de achterste gozer aan en begint steeds geiler en harder te kreunen. Beide gasten fluisteren van alles in haar oor, waar ze zo nu en dan met een kreunend ja op antwoord. Op een gegeven moment wurmt de jongen achter haar, haar spijkerbroek en slipje naar onderen tot net boven haar knieën. Meteen als hij haar opnieuw, maar nu dus achterlangs begint te vingeren, komt ze als zonneschijn na regen. Dit is geen enkele reden tot stoppen, want weer wordt er wat gefluisterd en door haar kreunend met ja geantwoord, waarna ze vlot een kwart slag wordt gedraaid en door twee andere gasten onder handen wordt genomen.
En die twee hebben rustig aan doen niet in hun vocabulaire opgenomen.
En die twee hebben rustig aan doen niet in hun vocabulaire opgenomen. Want de jongen achter haar ritst en knoopt zijn broek los, haalt zijn niet te missen pik uit zijn boxershort en begint die, met wat duw en trekwerk om ruimte te krijgen, zo achterlangs bij haar in te brengen. Als dat niet meteen lukt, kantelt zij haar bekken iets als poging twee wordt ingezet. En hoor- en zichtbaar heeft hij nu wel succes, want haar gekreun laat helemaal niets aan de verbeelding over.
De jongen voor haar heeft haar trui, shirt en bh inmiddels boven haar borsten zitten en likt en zuigt op haar dik gezwollen tepels, terwijl hij mij heel intens blijft aankijken bij ons eerste oogcontact. En ik wil heus wel wegkijken en hem negeren maar dat kan ik gewoonweg niet. Als het meisje een tweede keer klaarkomt van al deze crazy fuckery knipoogt hij naar me en ontsnap ik aan zijn geile blik.
Net als ik denk dat het nu wel een eind gedaan zal zijn, wordt ze 180 graden gedraaid en gaat de jongen die zijn oog letterlijk op mij liet vallen, ook nog even over haar heen, zogezegd. En het onwijs geile eraan is, dat ze zich ook door hem laat neuken alsof dit dagelijkse kost is.
Inmiddels is de hele bus er getuige van dat er een totaal willekeurig meisje, tot slet gemaakt wordt.
Inmiddels is de hele bus er getuige van dat er een totaal willekeurig meisje, tot slet gemaakt wordt. Dit inspireert aan alle kanten want waar ik ook kijk, overal gaan er handen over billen, borsten en gaat het van kwaad tot erger. Ergens achterin de bus vecht een meisje voor wat ze waard is, en die deelt dan ook een paar rake klappen uit.
Ik wordt afgeleid door het feit dat de jongen achter mij gestopt is met het strelen en kneden van mijn, als zeg ik het zelf, heerlijke kontje, en nu op weg lijkt zich toegang te verschaffen door het losknopen en open ritsen van mijn broek. Ik laat het, opgewonden als ik inmiddels ben, toe. Als hij het niet voor elkaar krijgt mijn broek ver genoeg naar beneden te werken om mij te kunnen neuken, gaat er alsnog wel een hand in mijn broek richting mijn kletsnatte kutje. Met een van geilheid hijgende stem fluistert hij mij zachtjes in mijn oor dat het de bedoeling is dat ik vanaf morgen die spijker- of andere broeken draag, die wel met gemak toegang tot mijn genotsgrotje geven. ‘Want anders zal ik toch andere oplossingen moeten gaan proberen, en geloof mij, die ga jij heel onaangenamer vinden als het gewoon naar beneden schuiven van je broek en slipje. Begrepen sletje?’. Ik knik dat ik het begrepen heb, en sluit mijn ogen omdat hij mij ineens heel snel en intensief begint te vingeren. Hard begint te vingeren. Mij klaar begint te vingeren. Vlak voordat ik keihard klaarkom hang ik achterover tegen hem aan en zoent en zuigt hij op mijn hals en oorlelletje. Ik zak bijna door mijn hoeven als ik daadwerkelijk ontplof in zijn handen. Een flinke kreun krijg ik niet meer onderdrukt. Enigzins bijgekomen, knoop en rits ik mijn broek dicht en kijk over mijn schouder in het triomfantelijk lachende gezicht van mijn aanrander/verkrachter.
Als ik de bus rondkijk, zie ik dat het vechtende meisje achterin het inmiddels ook opgegeven heeft want, ze hangt met gesloten ogen en open mond tegen de passagiers achter haar aan en wordt overduidelijk gestimuleerd als een dolle.
Als ik de bus rondkijk, zie ik dat het vechtende meisje achterin het inmiddels ook opgegeven heeft want, ze hangt met gesloten ogen en open mond tegen de passagiers achter haar aan en wordt overduidelijk gestimuleerd als een dolle.
Het meisje dat ik als eerste observeerde beleeft haar, inmiddels, derde of vierde orgasme van deze busrit en lijkt te bezwijken onder zoveel genot. Want eenmaal enigszins bij zinnen weert ze nieuwe pogingen haar te pakken af, hijst haar broek op en gaat vervolgens met gesloten ogen tegen de stang hangen waar de bankjes naast haar aan bevestigd zitten. Compleet sufgeneukt blijft ze zo staan totdat we er zijn.
Links van mij knijpt een gozer van wel 1.90 meter de keel dicht van een petit roodharige schoonheid, onder het gefluisterde dreigement haar nooit meer te laten ademen als ze nou niet direct begint met hem te pijpen. Ze doet het.
Dit gaat zo week in week uit door totdat er weer gevochten wordt en het betreffende meisje, onder het uitroepen van het dreigement ze allemaal aan te geven bij de wouten, ontsnapt bij een halte waar onderweg wordt gestopt.
Dit gaat zo week in week uit door totdat er weer gevochten wordt en het betreffende meisje, onder het uitroepen van het dreigement ze allemaal aan te geven bij de wouten, ontsnapt bij een halte waar onderweg wordt gestopt. Even is de hele bus doodstil en kijkt de buschauffeur heel lang in zijn binnenspiegel voordat ie aanrijdt. De dag erna is het gisteren ontsnapte meisje niet op de vertrekhalte, maar stappen er wel drie volwassen mannen van middelbare leeftijd mee in de bus, en iedereen weet dan wel hoelaat het is. Want zonder dat zij zich kenbaar maken of geüniformeerd zijn, weten wij allemaal: wouten. Rechercheurs dus. Die kunnen hier maar met een doel zijn, en dat is op heterdaad betrappen van hitsige Kutjesknijpers. Vanaf dat moment gebeurt er dan ook helemaal niks meer als een zacht gestart spreekkoor dat al snel wordt meegezongen door alle mannelijke passagiers op deze bus:
Zorg dat je erbij komt, bij de politie bij de politie. Zorg dat je erbij komt. Bij de politie moet je zijn. Je staat voor lul voor honderdduizend mensen, die je allemaal de kanker wensen. Zorg dat je erbij komt, bij de politie moet je zijn.
Drie volle weken houden die wouten het vol. Telkens in andere samenstelling en zelfs variërend op welke halte ze instappen en met hoeveel man, maar helemaal niemand wordt er betrapt. De eerste week zonder dat er volwassenen meereizen waar dat voorheen nooit gebeurde, hebben wij, de jongedames op deze bus, het nog even rustig. Maar dan begint het niet alleen allemaal van voren af aan, maar lijkt er helemaal geen houden meer aan. Want wordt jij als meisje als prooi uitgekozen, dan was het ondergaan en verder je bek houden het nieuwe normaal geworden. Alsof wij berusten in het feit dat ook de politie hier geen grip op kreeg.
En zo kon het dus gebeuren dat ik op een dag met volledig ontbloot onderlichaam vast hing aan de stang waar je je aan vast hield als je moest staan, en nagenoeg de hele rit lang werd geneukt door de ene na de andere keiharde puberpik.
En zo kon het dus gebeuren dat ik op een dag met volledig ontbloot onderlichaam vast hing aan de stang waar je je aan vast hield als je moest staan, en nagenoeg de hele rit lang werd geneukt door de ene na de andere keiharde puberpik. En niet alleen in mijn kutje, als je begrijpt wat ik bedoel. Nee, op een gegeven moment draaide een van die hormonenbommetjes mij om en met een geil gefluisterd ‘Ik ga dat geile reetje van jou helemaal aan gort neuken’ werk begon te maken van mij diep anaal penetreren. En, ook tot mijn verbazing, lukte hem dat wonderwel. Want niet alleen ging zijn pik erin als koek, hij maakte zijn belofte ook nogeens ruimschoots waar, door mij keihard en zonder enige remming in mijn kontje te neuken alsof dit niet mijn eerste keer anale seks was. En ik kwam niet alleen, maar squirtte ook nog als de Auquanura fonteinen van de Efteling. Een licht gejuich met applaus was mijn beloning. Want niet alleen meurde ik de hele dag naar slet, het duurde ook nog uren voordat mijn broek enigszins was opgedroogd. Vier keer ben ik die rit naar school klaargekomen.
Uiteraard bleef de situatie niet onopgemerkt en ook bij mij thuis waren de geruchten over de buslijn van Sodom naar Gomorra doorgedrongen.
Uiteraard bleef de situatie niet onopgemerkt en ook bij mij thuis waren de geruchten over de buslijn van Sodom naar Gomorra doorgedrongen. ‘Heb jij wat aan haar gemerkt dan?’ vraagt mijn vader aan mijn moeder, nadat die een van onze buren had gehoord dat de dochter van een vriendin van haar buurvrouw thuis helemaal was leeggelopen tegenover haar ouders over wat er allemaal gebeurde op de buslijn naar Den Bosch. ‘Ja weet je, ik heb heus weleens gedacht dat ze seks had gehad als ze thuiskwam. En erna gevraagd of ze een vriendje had. Of een vriendinnetje. Maar je weet hoe ze kan doen, als ze iets nog niet kan of wil vertellen en dat heb ik maar zo gelaten omdat ze per slot van rekening inmiddels zestien is, en wij ons niet overal meer tegenaan kunnen bemoeien.’. Nou, daar dacht mijn vader heel anders over. ‘Ik maak ze een voor een af, als ik erachter kom dat iemand aan haar heeft gezeten. Want de buurvrouw liet duidelijk blijken dat er, volgens dat meisje dat het thuis vertelde, weinig te willen of niet te willen was voor de meiden die het overkwam. En geen een geile klotepuber komt weg met het verkrachten van mijn dochter! Geen een, hoor je me?!’. En hij stormde de kamer uit naar zijn hobbyhok op zolder. Mijn moeder totaal verbijsterd achterlatend. En daar blijvend totdat mijn moeder mij na school had opgevangen en een indringend gesprek met mij had gevoerd. Want hij kon het niet alleen niet aan zijn dochter ja te horen antwoorden op de vraag of haar wat was overkomen. Maar hij zou haar nog helemaal verrot gescholden hebben ook, als ze niet onmiddellijk met de namen en adressen van de daders op de proppen was gekomen. En dat kon natuurlijk ook niet.
En dus merkte ik bij binnenkomst thuis die dag al meteen: Er klopt hier iets niet.
En dus merkte ik bij binnenkomst thuis die dag al meteen: Er klopt hier iets niet. En toen ik door de keuken de woonkamer inliep en daar mijn moeder aantrof met een super bezorgde blik in haar ogen, en papa’s auto ook al op de oprit had zien staan, wist ik het helemaal zeker. ‘Hoi mam’ klink ik ook al meteen bezorgd, ‘waarom is papa al thuis? Is er iets ergs gebeurt?’. Een seconde langer als normaal duurt het voordat mijn moeder mij antwoord dat ik mijn jas en tas maar even moet wegleggen en ophangen in de gang, en bij haar moet komen zitten omdat ze iets wil bespreken. Nou niet dus.
ik loop direct naar de stoel aan de eettafel en laat daar alles zo uit mijn poten vallen en ga zitten. ‘Wat?’, klink ik geïrriteerder dan ik eigenlijk wil. ‘Wat is er aan de hand?’. Mijn moeder wringt met haar handen terwijl ze mij aankijkt met een blik alsof ze mij moet gaan vertellen dat zij of papa mijn favoriete huisdier heeft platgereden ofzo. ‘Nou’ klinkt ze twijfelend, ‘of er iets aan de hand is, moet ik eigenlijk van jou horen schatje.’. Mama ziet de verbijstering op mijn gezicht en vervolgd. ‘Want de buurvrouw is hier gekomen vanochtend met een verhaal dat de dochter van iemand die zij kent, thuis had verteld, en waar jij een van de hoofdrolspelers in zou zijn. Althans, jij een van de zwaarste slachtoffers van bent geworden.’.
Ik denk er geen moment aan dat dit weleens over de bus van en naar school zou kunnen gaan, en vraag wat ze in godsnaam bedoeld, want dat ik er geen zak van begrijp. En komt mijn moeder met het verhaal dat er een meisje thuis aan haar ouders verteld heeft dat het op de buslijn van en naar school dagelijkse praktijk is dat er meisjes verkracht worden door de jongens op diezelfde bus, en dat dat komt omdat de bussen veel te vol zijn, er geen ontsnappen aan is, en zelfs wekenlange politieinzet er niet voor heeft kunnen zorgen dat het stopte. En als voorbeeld van hoe erg het allemaal wel niet was, heeft zij aan haar ouders verteld dat jij, nog niet zo heel lang geleden, de hele busrit lang door meer als tien jongens, ‘in al je gaatjes bent genomen’ zoals zij het uitdrukte dan.’. Meteen verschijnen er tranen in haar ogen, want ze zal vast aan mijn gezicht gezien hebben dat er tenminste iets waar moet zijn van dit verhaal.
Ik ben verbijsterd en weet niet wat ik haar moet antwoorden. Want al heeft dat meisje geen woord gelogen en was het technisch gesproken groepsverkrachting, zit ik toch net even anders in deze wedstrijd, en dat moet ik mijn moeder ook duidelijk zien te maken. Even denk ik na hoe dan, als ik het als volgt oplos. ‘Nou, dan kan ik je wel enigszins gerust stellen, want dat meísje heeft geen woord gelogen of overdreven, maar zich wel vergist in wie er toen slachtoffer was. Logisch, want ik stond er pal naast.’.
Mijn moeders zorgen zijn uiteraard nog niet helemaal over, en zij hoort mij dan ook volledig uit over wat er allemaal gebeurt is, maar vooral ook, waarom ik mijn mond heb gehouden thuis, toen dat meisje door meer als tien jongens… Afijn, je snapt waar ze heen wil en daar heb ik geen pasklaar antwoord op. ‘Sorry mama, maar daar kan ik niks over zeggen. En ik weet dat dat raar klinkt, en niet is zoals jullie het mij geleerd hebben, maar je moet me geloven dat ik echt niet anders kan. En je het niet uit kan uitleggen omdat ik dan een belofte moet schenden aan iemand die al genoeg heeft geleden onder deze situatie. Het enige wat ik wel kan vertellen is dat, als er weer een politieonderzoek komt en ik anoniem mag verklaren, ik ze alles vertel wat ik weet. Maar dat hebben ze al eens geprobeerd en is er niks veranderd. En meer bussen of beter beveiligd komen er ook niet. Dan is het kiezen tussen veel te ver fietsen of je zo nu en dan laten lastigvallen. En we weten allebei hoe puberende jongens kunnen zijn, en wat dat betreft ben ik er genadig van afgekomen.’. Mijn moeder zucht enigszins opgelucht.
‘Nou gelukkig maar, want je vader stond binnen een halfuur thuis, toen ik voorzichtig vertelt had wat ik gehoord had. En hij is in alle staten. Ze gaan er allemaal aan, en ik geloof hem. Want als ze aan jou komen.’. Ik fluister: ‘beetje voelen mam, je weet toch hoe dat gaat?’.
Na het gesprek met mijn moeder en het geruststellen van mijn vader, heb ik toch het gevoel dat ik er niet vanaf ben.
Na het gesprek met mijn moeder en het geruststellen van mijn vader, heb ik toch het gevoel dat ik er niet vanaf ben. En dat gevoel bleek te kloppen. Want al de volgende dag hoefde ik niet meer met de bus en kreeg ik diezelfde week nog een scooter met alles erop en eraan. Maar dat was nog niet alles. Want zes weken later, en net toen ik eindelijk een beetje rust in mijn donder kreeg omdat het allemaal over leek te waaien, ging de deur van onze klas open en stapte er een rechercheur en een agent in uniform de klas binnen, die in eerste instantie fluisterend met de juf in gesprek gingen en even de klas uit gingen. Meteen draaide drie klasgenoten op de voorste rij zich om, met de mededeling dat ze voor mij kwamen. Ik schrok me helemaal wezenloos, wat het vermoeden in de klas voedde dat ik inderdaad het haasje ging zijn. Omdat ik mij geen houding weet te geven en geen antwoord wil geven, begin ik mijn tas maar in te pakken in de veronderstelling dat ze mij zo komen roepen. Als alleen de juf terug naar binnenkomt, en met een ‘Eehhh’ mij aankijkt, sta ik op en loop naar voren waardoor ze meteen ook weer stilvalt. Wel pakt ze mijn arm en fluistert: ‘Heel veel sterkte lieverd, en als je wat dan ook nodig dan is juf Mieke ervoor je. Dag en nacht.’. Ik knikt en dan omhelst ze me en geeft me geëmotioneerd een zoen op mijn wang, wat de rest van de klas hoorbaar in opperste verbazing laat vallen. Samen lopen we het lokaal uit en daar staan een mannelijke en vrouwelijke rechercheur mij op te wachten. ‘Blijkbaar verwachtte ze jullie al’ zegt juf Mieke tegen de rechercheurs, die mij verbaasd aankijken. Dan pak ze me nog eens goed vast met de mededeling dat ik erop kan rekenen dat de klas niks te weten komt over wat er speelt en dat alleen ik zelf mag beslissen wat ik er eventueel over wil en kan vertellen. Dan loop ik samen met de rechercheurs richting de uitgang, denk ik.
Maar dat blijkt niet het geval. Want beneden in de school is een lokaal vrijgemaakt waar ik, aldus de rechercheurs, in het bijzijn van een psycholoog, een slachtofferadvocaat en als ik wil een van mijn ouders, met hun in gesprek kan. Duidelijk wordt mij uitgelegd dat ik in eerste instantie als getuige verhoord ga worden, absoluut nergens van verdacht wordt, en alles erop gericht zal zijn mij veilig te laten vertellen. Als de vrouwelijke rechercheur mij aankijkt glimlacht ze vriendelijk. ‘Wil je niet weten waar wij het over willen hebben?’. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet allang waar jullie het over willen hebben.’. Ik kijk haar indringend aan. ‘Maar je vertelt het mij eerst maar, voordat je met je verhoor begint.’. Dat ze meteen snapt hoe op mijn hoede ik ben.
Lang verhaal kort, nadat ze mij confronteren met wel 15 verklaringen over wat mij is overkomen, vertel ik mijn verhaal.
En ik vertel er meteen bij dat ik daarvan geen aangifte kan doen. Want dan verwoest ik ons hele gezin, haal ik me alleen maar heel veel gezeik op mijn nek, zoals verhoor door de advocaat van de verdachten. En ik heb het nou eenmaal anders ervaren als iets waar ik slachtoffer van ben. En om te voorkomen dat mijn vader de volgende ochtend alle jongens in de bus zou vermoorden, heb ik tegen mijn ouders gelogen dat de verklaring van een meisje dat ik diegene was die het ergst was aangepakt, helemaal klopte maar dat ze zich vergist had in de persoon. En die leugen wil ik niet dat die uitkomt.
‘En als jullie mij als slachtoffer willen blijven zien, dan is dat prima maar dan los je ook maar op waar ik absoluut geen zin in heb, verklaar ik uitsluitend volledig anoniem, en blijven mijn ouders denken dat wat ik heb meegemaakt reuze meevalt want alleen een beetje voelen. Kan dat niet, of willen jullie dat niet, dan heb ik u niks te melden. En nou allemaal opflikkeren want nou wil ik eerst mijn advocaat spreken.’. Binnen een paar seconden ben ik alleen met de slachtofferadvocaat. Die billijkt mijn verhaal volledig, wijst mij erop dat ik volledig anoniem kan blijven omdat ik geen van de dader ken, komt niet uit dat ik mijn verhaal heb gedaan en de rechter kan dan de getuigenissen dat ik voor gaas ben gegaan dan uit het dossier gooien. Dan is alleen nog mijn minderjarigheid een feit. Maar daar maakte de advocaat korte metten mee, en dus zouden mijn ouders nooit iets horen.
Meteen nadat de politie de aanhouding van een hele berg verdachten wereldkundig had gemaakt, kwamen 2 provincies met geld over de brug en reden er al best snel beveiligde streekbussen met voldoende capaciteit.
Meteen nadat de politie de aanhouding van een hele berg verdachten wereldkundig had gemaakt, kwamen 2 provincies met geld over de brug en reden er al best snel beveiligde streekbussen met voldoende capaciteit. Bij de rechtszaak kwam pas uit dat meerdere meiden waren begonnen met praten, de dag dat ik genomen werd, zeg maar. En dat mijn anonieme aangifte ervoor heeft gezorgd dat er veel meer meiden aangifte durfde te doen, en gingen er heel veel veelplegers voor gaas. En dat is nu, heel veel jaren later alsnog door mij als gerechtigheid beoordeeld. En hier gepubliceerd omdat er nu nog veel meer buslijnen kunnen zijn.