In zijn hoofd was een ontploffing afgegaan. Hij rende door het appartement als een sorteermachine. Broek en schoenen pakken, de tipgever een vraag stellen bij de intercom zijn hemd klaarleggen…. En toen hoorde hij de sirenes en zag hij de lampen. Zeker 25 units waren er onderweg. En reken maar dat ze hem als eerste bezochten. Hij pakte de rol met klimtouw en bevestigde die vakkundig aan de muur en voor de dubbele borging ook aan het balkonhek. Zonder te kijken gooide hij de hele rol over de reling en ging terug naar binnen. Denken deed ie alleen nog als militair, waar hij zou beginnen met zoeken en hoe hij ze godverdomme eerder ging vinden als die klote wouten! Hij deed zijn kleine rugzak om zijn schouders en dook de balkonreling over. Binnen een halve seconde hing hij met zijn hoofd naar beneden in de touwen. Zijn rechter been leek verstrikt te zitten in de touwen maar dat was schijn. Want keek je goed dan zag dat zijn been als geleider en rem functioneerde waardoor hij razendsnel naar beneden suisde zonder dood te vallen en vlakbij de grond zichzelf om kon draaien en op zijn voeten terecht kon komen. Geruisloos legde hij de laatste meters af en op zijn opmerking dat ie ze zeker af zou maken pistte het menneke zijn hele broek nat. Je hootie… En door. In notime stond hij bij de school. Maar daar zag hij ze niet. Hij begon systematisch het gebied uit te kammen. En op zijn tweede rondje had ie ze al gevonden. Want ze achtte zich onbespied en het was blijkbaar niet bij ze opgekomen aan wiens vrouw ze hadden gezeten. En hardop hadden ze het erover. Want het mag dan wel een roddel zijn, die moeder van Chantal, ze had wel gelijk gehad, zo hoorde Steef. Ze droeg geen slipje, was al nat voordat een van ons haar had aangeraakt, en ze gaf geen kik, zelf niet toen Alex en ik haar in de dubbel namen. Nou dat ben je al aardig uitgewoond Als je dat op je zestiende al kunt hebben. Hey, waar is Alex? Een vd broers de Groot had hem net nog gezien. En Björn was pissen en die kwam ook niet terug. Hij wilde zich omdraaien richting zijn twee andere companen, maar hij stond er alleen.
Angst
Een hele diepgewortelde angst overviel hem en hij durfde zich niet meer te bewegen. Zo moest een mens zich voelen vlak voordat ie de doodstraf krijgt.. En toen ging ook zijn lampje uit. En dat ging wel weer aan, maar hij kon zich toen het aanging niet bewegen, het was er aardedonker en godverdomme wat deed het pijn in zijn kruis. Toen hij wilde roepen naar zijn maten, ontdekte hij pas dat dat ook niet ging. Weer werd hij wakker. Nu midden in een nachtmerrie. Want recht voor hem zag hij het engste tafereel uit zijn jonge leven. Want een van zijn beste vrienden lag naakt voor hem op een tafel. Hij zag overal bloeduitstortingen, bloed en bulten op zijn armen en benen, die hij herkende van het voetbalveld. Namelijk de bult die verscheen nadat je een bot gebroken had. Ook zag hij twee van zijn maten naakt en hetzelfde toegetakeld hangen aan het plafond van de aula. Ze waren op school. Langzaam ging zijn licht weer uit, om met een enorme klap in vol vermogen weer aan te gaan. Het was zo fel dat hij eerst dacht dat dit “het Licht” was. En hij berustte meteen in zijn lot. Ze waren jong geweest en hadden een kapitale fout gemaakt door er niet bij na te denken dat ze het enige licht in het leven van een zwaar beschadigde vechtmachine hadden verkracht, vernederd en beschimpt. En zo’n man kon niet anders dan de vijand met gelijke munt terug te betalen en er voor de zekerheid voor te zorgen dat de vijand als een kankergezwel werd weggesneden. Met chirurgische precisie en zonder littekens achter te laten. De enige met wie hij medelijden voelde was zijn eigen moeder. Tranen welde op in zijn ogen, net voordat zijn lampje uitging. Toen hij weer wakker werd was hij zich meteen ook alles bewust. Hij was het die nu op de tafel lag. Zijn beide bovenbenen waren gebroken. Hij voelde zwaar iets in en uit zijn kont bewegen en hoorde die felle rauwe stem weer praten. Dit keer tegen hem. Ja, ik breek ze gewoon af hoor. Hoeft je ze niet meer wijd te doen om je jongenskutje te laten neuken door mij. Een enorme pijnscheut ging door zijn linker en toen zij rechterarm. Hij hoorde de stem zeggen dat ze als luciferhoutjes afbraken als je niet getraind was zoals hij getraind was. En daarna nog flarden over het waarom van deze martelingen, dat hij ze nog uren ging martelen en dat ze enigszins hun eer konden verdedigen door in leven te blijven totdat hij ze de genadeklap zou toedienen. Want dan stierf je in ieder geval als een vent. Niet dat je moeder je nog zou herkennen. Daarom zou hij haar dat ook niet aandoen. Hij stuurde ze wel een officieel schrijven dat je op het slagveld anoniem was begraven. Het was heel gek, maar vlak voordat je lampje weer uitging voelde je een intens medelijden met de man die je hoorde praten en waarvan je aannam dat het de vriend van Esmee was. Oja, en je hoorde een mobiele telefoon afgaan.
Er klonken piepjes, gevolgd door: 24 HB.
Ja HB, hier de 24, wij zijn ter plaatse en volgen de bewegwijzering richting het PD. de rechercheurs volgde het enorme bloedspoor door de school richting het handvaardigheidslokaal. 24 HB, ik heb u niet goed verstaan. HB 24, wij zijn ter plaatse, over. De rechercheur begon er maar niet aan. De minuten daarna veranderende hem voor de rest van zijn leven. Want nog had hij zo’n gruwelijk bebloed PD (Plaats Delict) aangetroffen waar geen doden waren te betreuren. Want hij kon zo zien dat de Vijf, zoals zij de rest van de geschiedenis van onze gemeente zullen worden genoemd, nog leefde. Ook dat ze er erger aan toe waren als iemand die, pak ‘m beet, voor de trein was gesprongen. Wat voor monster is hier aan het werk geweest, zo vroeg een jonge agent zich hardop af. De rechercheur riep hem en alle andere collega’s bij zich. Om ze een hele belangrijke les te leren. Dames heren, bestudeer deze PD minutieus. Niet op sporen van een dader, want die gaat u niet vinden. Bestudeer hoe is gewerkt. Want dit is geniaal te noemen in al zijn gruwelijkheid. Perfect uitgevoerd. Want de hangjongeren zitten dieper in kreukels als wanneer een van hen wordt platgereden door een zandauto en toch zijn ze niet dood.. Wij zoeken niet naar een dader want die is bekend. Namelijk de Staat der Nederlanden. Want dit is nou het resultaat al je soldaten trauma op trauma laat stapelen bijna 30 jaar lang.
Hangende het onderzoek
Kwamen de jongens een voor een naar beneden. Hij had ze opgehangen aan hun voeten, en ze weer naar beneden halen was nog een hele crime. De rechercheur van dienst noteerde alle vondsten die gedaan werden. Maar geen vingerafdruk, schoenprofiel of DNA spoor werd er gevonden. Pas later vernam hij de verwondingen van het vijftal. Ze hadden geen van allen iets levensbedreigends maar het zou tenminste dagen duren alvorens ze uit hun kunstmatige coma konden worden gehaald. Anders zouden ze meer pijn lijden als dat er bestreden kon worden.
Thuis genomen
Steef had de telefoon nog niet neergelegd of hij had zijn plan klaar. Hij zou ze als feestversiering te kijk hangen in de aula van de school ter lering en vermaak. Dat nooit iemand ooit nog naar zijn alessie zou durven wijzen. Snel sneed hij het touw in vijf stukken en haalde de ladder. Binnen 8 minuten had ie de klus geklaard. Sneller als met de vergelijkbare training in het verplaatsen van je gewonde maat op de basis van zijn eenheid. Hij sprintte vervolgens van de school richting buitengebied. Bij de boerderij van van Tiel had hij al een joggingbroek en trui van de waslijn gejat en verstopt. Nu zat hij spiernaakt bij het deksel van de gierkelder. Hij opende het deksel, gooide zijn kleding erin en sloop om het huis richting buitenkraan. Hij draaide de kraan open en begon zich te wassen. Omdat de leiding slecht was aangelegd produceerde die een suizend geluid. Opletten dus dat er niet iemand kwam kijken. Hij was nog maar net klaar of jawel, de boerin kwam kijken bij de kraan. Steef overwoog wat te doen. Want ontdekt zou ie zeker worden. Hij besloot haar te verassen in al zijn naaktheid. Dus toen ze de hoek om kwam, keek ze recht in het breed lachende gezicht van een spiernaakte man. Haar ogen dwaalde na de eerste schrik meteen af richting zijn kruis. Zow schatje, kom jij mijn rug wassen? Voor ze antwoord kon geven deed Steef een stap naar voren en drukte zijn lippen op de hare. Met de duim van zijn rechterhand drukte hij haar onderkaak iets naar beneden en toen haar mond zich iets opende begon hij haar heftig te tongen. Haar gezwollen tepels werden voelbaar hard. Daar had Steef op gewacht. Razendsnel trok hij haar rok richting haar heupen. Zijn hand verdween meteen in haar slip en subtiel begon hij haar clit te bewerken en tongzoende haar opnieuw. Ze kreunde in zijn mond. Binnen hooguit 5 minuten kwam ze. Hard. Steef begon nu fluisterend tegen haar te praten. Dat ze niemand iets van deze ontmoeting mocht vertellen. Dat hij haar vandaag over een week hier weer zou ontmoeten om haar nog veel beter te verwennen als nu. Maar dan moest hij wel zeker weten dat zij haar mond hield. Dan zou hij dat ook doen. Zij knikte ter bevestiging. Het enige wat ze uit wist te brengen was het feit dat een avond later haar man er de hele avond niet zou zijn. Steef beloofde dan te komen. En dat ze erop kon rekenen dat het de avond van haar leven zou worden. Hij zoende haar nog een keer en sprintte weg. De vrouw keek hem na. Niet zeker wetend of ze het droomde of zojuist echt en genomen was en een seksdate voor volgende week had afgesproken. Ze zou het volgende week zeker weten.
eenmaal thuis
Eenmaal thuis aangekomen keek hij op zijn horloge. Nog geen drie kwartier waren er verstreken sinds hij Esmee aan de telefoon had. Hij belde niet aan maar liep om, om door de achterdeur binnen te komen. Hij bekeek de chaos binnen. Het zag blauw van de hermandad. Steef zette zijn masker van onverschilligheid op. En nam zich voor: Dit nooit meer…
